Vanochtend werd ik somber wakker. Geen boekhandels, geen musea, geen theater, geen cultuur. Huisarrest vanaf negen uur ’s avonds (en dan heb ik nog een hond om mee de deur uit te mogen, maar ik word somber van de lege stad en politie-auto’s die rondrijden op zoek naar overtreders). Opnieuw maatregelen waarvan ik de logica niet meer begrijp (en ja, ik ben ook echt blij dat ik weer naar de kapper kan). Voor iemand die zich al opgesloten en beperkt voelt in een vaste baan of een huwelijk (dus ik ben het grootste deel van mijn leven zzp’er en zal echt nooit door een ambtenaar mijn relatie laten bevestigen), is het best lastig om door iets buiten mezelf beperkt te worden in waar ik mijn energie en plezier uit haal en telkens weer te moeten denken: nog even volhouden – we doen het samen – iedereen heeft er last van – je doet het niet voor jezelf – voor jongeren is het veel erger – luxeproblemen – mensen in de zorg hebben het pas zwaar – de horeca heeft het pas moeilijk – dat wij alle vaccins wegkopen en niets voor de armere landen overlaten is pas echt erg – je hebt toch een mooi huis – in een ontzettend leuke straat – met de kinderen gaat het goed – je maakt er toch wat van – je bent toch lekker bezig – je doet toch best leuke dingen et cetera, et cetera. Ik weet het allemaal maar soms wil ik gewoon gillen, een boek tegen de muur smijten, die vreselijke Hugo de Jong en Mark Rutte achter het behang plakken en weer eropuit!Maar toen dacht ik aan het geweldige Frida’s pijn van Slavenka Drakulic dat vandaag verschijnt. En na mijn eerste chagrijnige gedachte: wat heeft het voor zin, de boekhandel mag niet eens open, dacht ik na over dit boek over hoe het is om opgesloten te zitten in je eigen lichaam, nooit te kunnen doen wat je wilt, en dan toch met zoveel levenskracht en energie zulke mooie dingen te maken. Frida wilde eigenlijk arts worden, maar na het busongeluk waarbij een stalen stang haar buik doorboorde, haar been verbrijzeld werd en haar wervelkolom op verschillende plaatsen gebroken, kon dat niet meer. Aan bed gekluisterd begon ze te schilderen en kijk wat dat ons gebracht heeft. Frida leidde ondanks haar pijn een rijk en intens leven. Iets wat door Slavenka Drakulic met een scherpe pen en veel fijngevoeligheid is beschreven.
Enfin, ik stapte onder de douche, trok mijn Frida-jurk aan, keek naar deze superleuke envelop die ik dit weekend kreeg omdat ik een soort geheime vrienden-spel in de straat organiseer, en maakte een foto van het mooie nieuwe Orlando-boek waar Jacqueline en ik weer zo trots op zijn en zei tegen mezelf:
Ontdek vandaag je innerlijke Frida en maak er iets van!