klein levenIn de meivakantie in Frankrijk begon ik me in te lezen voor een interimklus bij Nieuw Amsterdam, waar net Een klein leven van Hanya Yanagihara was verschenen. Eerst trouwens geoefend om de naam zonder haperen achteloos uit te kunnen spreken op mijn eerste werkdag daar. Wat mij betreft (maar ik ben ondertussen een beetje bevooroordeeld) toch wel de zomerleestip voor dit jaar, niet omdat dit nu per se pure ontspanning is, of een lekker en een luchtig strandboek (neem voor erbij gewoon de nieuwe Nicci French of iets dergelijks mee), maar gezien de omvang wel fijn om even flink door te kunnen lezen. Het is een behoorlijk heftig boek, en het kan soms wat veel en wat zwaar worden, maar Yanagihara schrijft zodanig toegankelijk dat je dit in één ruk door wilt lezen en intensief meeleeft met de vier vrienden waar het om draait. De setting, de achtergronden, de vriendschappen, de mooie en lelijke gebeurtenissen: wat mij betreft een van de beste boeken van het jaar.
Naast de lovende besprekingen in kranten en DWDD is er ook de nodige kritiek: het is te veel allemaal, te sentimenteel, te veel toevalligheden – maar natuurlijk valt er op ieder boek iets af te dingen. Er zit dus maar één ding op: lees en beslis zelf. Ik vond het prachtig, verpletterend en aangrijpend en ik verheug me er heel erg op om in de zomer Yanagihara’s vorige boek te lezen: Notities uit de jungle, schijnt minstens zo goed te zijn, én verschijnt dit najaar in midprice.