Soms heb je al zoveel over een boek gelezen dat je het gevoel hebt dat je ondertussen wel zo ongeveer weet waar het over gaat en hoe goed het is. Dat had ik vorig jaar met Honolulu King na alle lovende recensies, interviews, DWDD en de stukken over de vrijmetselarij die ik rond dit boek las. Gelukkig waren er een paar mensen die me ervan overtuigden dat ik dit boek toch echt zelf moest lezen, bovendien was ik nogal enthousiast over Goemans eerdere roman, Glijvlucht. In principe raak ik niet echt geboeid door het aanleggen van polders, gemalen en dergelijke, toch heb ik dit boek destijds in één ruk uitgelezen.
Hetzelfde geldt min of meer voor Honolulu King. Doordat er in de pers zoveel aandacht was voor het feit dat Goemans haar boek baseerde op een waargebeurd gegeven, namelijk het verzwijgen van een meervoudige moord door een groep vrijmetselaars, haakte ik een beetje af. Ik ben niet bijzonder geïnteresseerd in illustere mannengenootschappen, en hoef er al helemaal geen roman over te lezen. Gelukkig is Honolulu King zoveel meer dan dat! Wat mij het meest trof in deze roman was de droom van een groep oudere mannen om muziek te maken, om hun band van vroeger weer bij elkaar te brengen en de hawaïmuziek nieuw leven in te blazen. Ik ging zelfs op internet op zoek naar de muziek en de namen die in het boek genoemd werden, zo aanstekelijk schrijft Goemans erover.
Goemans is een meester in het vervlechten van verschillende verhalen met hun eigen spanningsbogen. De manier waarop ze schrijft over Hardy, George en Cok vond ik hartverwarmend, deze mannen kwamen zo overtuigend tot leven. Dat had ik minder met het verhaal van kleindochter Synne en haar oudere minnaar. Ik heb me het hoofd gebroken over het waarom van deze verhaallijn, ik wilde het gewoon niet lezen, niet weten, en bladerde zo snel mogelijk verder. Het stond voor mij in schril contrast met het buitengewoon liefdevolle verhaal van Hardy en zijn vrouw, die hij regelmatig opzoekt in een verzorgingstehuis. De manieren die hij bedenkt om haar bij zich te houden, hoe hij haar de herinneringen aan hun liefde terug wil bezorgen, hartverscheurend gewoon. Ook de aangrijpende en vaak gruwelijke verhalen over de kampen in Nederlands-Indië hakten er behoorlijk in. Dit alles maakte dus dat ik Synne en haar minnaar al snel weer vergat en nu ik aan het boek terug denk, komen vooral de sterke elementen naar boven. Een absolute aanrader voor wie zich wil verliezen in een sterk verhaal, en door de vele thema’s en haakjes ook bijzonder geschikt voor leesclubs (bij de mijne staat hij in april op het programma).
Anne-Gine Goemans, Honolulu King (Ambo Anthos)
Gelezen in het kader van Een perfecte dag voor literatuur, februari 2016