De relatie tussen mannen en vrouwen komt er niet goed van af in deze verhalenbundel van Eva van Esch. In meer dan veertig verhalen schrijft debutant Van Esch over de liefde in al haar verschijningsvormen. Hoewel, veel liefde komt er niet aan te pas, het zijn meer de intermenselijke verhoudingen die de auteur onder de loep neemt. De mannen en vrouwen in Van Esch’ universum gaan ver in hun pogingen iemand aan zich te binden of juist een breuk te forceren – of het nu een man is die niet kan kiezen tussen vrouw en minnares, ouders die het beste voor hun dochter willen en doorslaan in hun wens haar te behoeden voor toekomstig leed, of een man en vrouw die tegen betaling elkaar gunsten kunnen kopen.
De stijl van Eva van Esch is trefzeker en onopgesmukt en er staat geen woord te veel in haar verhalen. Na een verhaal of twintig begint dat echter te wringen, dan wil je meer: meer diepgang, meer beweegredenen en meer motieven. De lengte van de verhalen is hier deels debet aan, die varieert van een bladzijde tot nog geen tien, gemiddeld schetst Van Esch in een bladzijde of drie, vier de relatie tussen een man en vrouw. In het begin van het boek is dat rauw en schokkend – veelal verrassend zelfs – maar na verloop van tijd overvalt mij als lezer een gevoel van vermoeidheid bij zoveel troosteloosheid, berekening en hardheid. Je gaat op zoek naar een sprankje hoop of warmte, maar komt wat dat betreft van een koude kermis thuis.
Eva van Esch, Als ik de liefde niet heb (Atlas Contact)
Deze recensie verscheen eerder in BOEK 3, 2014