Sinds het grote succes van Niccolò Ammaniti en Paolo Giordano zijn Nederlandse uitgevers actiever dan ooit op zoek naar nieuw literair talent uit Italië. Een zoektocht die niet altijd even geslaagd is maar af en toe een verfrissend nieuwe stem oplevert, zoals Fabio Genovesi. In Italië werd Vissen voeren terecht veelgeprezen en bekroond.
In het Toscaanse dorpje Muglione maken we kennis met Fiorenzo, Mirko en Tiziana. De eerste is zo stom geweest om bij een ongeluk met vuurwerk één hand kwijt te raken, zijn moeder is te jong overleden, hij zingt in een hardrockband en zijn vader heeft meer aandacht voor jonge wielertalentjes dan voor zijn eigen zoon. Een van deze aanstormende fietstalenten is Mirko, hij wordt door de oudjes in het dorp het Kampioentje genoemd, maar door de jongeren verguisd omdat hij zo lelijk is én te goed in alles wat hij doet. Tiziana ten slotte studeerde in Berlijn maar kwam terug naar het dorp om allerlei verkeerde redenen, en ze kan zichzelf wel wat doen vanwege deze domme beslissing. Alle drie worstelen met hun leven en hun dromen op deze desolate plek in Toscane, maar wanneer hun paden elkaar kruisen, raken hun afzonderlijke levens in een stroomversnelling.
Hoewel de troosteloosheid van het opgroeien op een plek zonder toekomst aan een stinkende sloot een belangrijke rol speelt in deze roman, is Vissen voeren niet alleen hartverscheurend maar ook hilarisch en vol prachtige observaties die je nog lang zullen bijblijven – en voor altijd je blik op het moderne Italië zullen kleuren!
Fabio Genovesi, Vissen voeren (Signatuur)
Deze recensie verscheen eerder in BOEK nr 4, 2012