Al lang niet meer een boek zo snel uitgelezen als De tijgervrouw van Galina van Téa Obreht. Wat een talent en wat een fantasie. En dan was Téa pas 26 toen ze dit boek schreef, ongelooflijk. Een terechte winnaar van de Orange Prize 2011. Het verhaal speelt zich af in het voormalig Joegoslavië, zowel in heden als in verleden, en het begint als de jonge vrouw Natalia naar een afgelegen dorp reist om in een weeshuis kinderen in te enten. Onderweg hoort ze dat haar grootvader is overleden in een onbekend dorp, niemand weet wat hij daar te zoeken had. Herinneringen aan de verhalen van haar grootvader komen naar boven en vormen een groot deel van dit boek, het meest kleurrijke en meeslepende deel in feite.
Aan de hand van zijn leven schetst Obreht een beeld van het voormalig Joegoslavië in de vorige eeuw, de vele oorlogen die het land verscheurden, en ook wat dit heeft gedaan voor de jongere generatie die nu leeft. De grote kracht van dit boek zit voor mij in de verhaallijn over de grootvader, in feite de twee verhalen die voor zijn leven van belang waren, dat van de tijgervrouw van Galina, en het verhaal over de onvergankelijke man. Ik heb me werkelijk vol verbazing afgevraagd hoe het mogelijk is dat iemand van 26 dit zo mooi kan contrueren en zo prachtig kan beschrijven. Dat het verhaal van Natalia me iets minder boeide, vergeef ik haar dan ook graag. Ben heel erg benieuwd naar de volgende roman van Téa Obreht, na dit veelbelovende begin van een schrijverscarrière.
Téa Obreht , De tijgervrouw van Galina (Signatuur)