Er is iets met Verloren grond van Murat Isik, waardoor ik maar niet kon stoppen met lezen. Op de een of andere manier werd ik zo geraakt door dit boek, en leefde ik zo mee met het jongetje Mehmet dat ik mezelf er af en toe aan moest herinneren dat dit fictie is om niet in tranen uit te barsten of uit te vallen tegen mijn kinderen: ‘Hou eens op met dat geklier en besef eens hoe ontzéttend goed jullie het hebben vergeleken bij heel veel andere kinderen.’
In Verloren grond vertelt Isik het verhaal van het dertienjarige jongetje Mehmet dat opgroeit in een dorp in Oost-Turkije in een hecht gezin. Zijn vader Selim is herder en verhalenverteller, en Mehmet wil later in zijn voetsporen treden. Ze leiden een redelijk rustig en vredig leven tot Selim een ongeluk krijgt, waardoor hun hele bestaan overhoop wordt gehaald. Om voor de rest van de familie onduidelijke redenen besluit Selim om met zijn gezin terug te keren naar zijn geboortedorp, waar het gezin bepaald vijandig wordt onthaald. Er volgt een strijd op leven en dood, en als lezer wil je maar één ding, tegen de personages schreeuwen: ga weg uit dat vervloekte dorp!
In heldere bewoordingen vertelt Murat Isik een treurig maar ook kleurrijk verhaal dat je meeneemt naar een afgelegen dorp in Turkije en dat je nog lang nadat je het uit hebt bijblijft. Het enige minpunt is dat het zo nog 100 bladzijden langer had mogen zijn – en dat zeg ik niet snel over een boek. Verplicht voor iedereen die deze zomer naar Turkije gaat! (en voor de rest)

Murat Isik, Verloren grond (Ambo Anthos)